Tekst źródłowy strony Browar

Jak prawie każde miasto także Lidzbark posiadał swój browar. Chociaż browary w średiowieczu warzyły piwo nie tylko ze słodu i chmielu (niemieckie prawo "Bawarskie Prawo Czystości" piwa z roku 1516, które stosuje się do dzisiaj zostało zaakceptowane na całym świecie dopiero w roku 1906). Dodawano tam wiele różnych składników. Do dziś przez mieszkańców niezbyt ceniony - ale dla dobrego piwa niezbędny - składnik to czysta i mięka lidzbarska woda!

[[Grafika:Browar.jpg|thumb|right|250px|Browar św. Jeżego]]

23.04.1497 podczas pożaru miasta spłoneła większość budynków podobnie jak dach kościoła Piotra i Pawła. Jedynie budynek słodowni (gdzie ze zboża powstawał potrzebny do piwa słód) wybudowany z kamienia nie doznał uszczerbku. Prawdopodbnie stał on gdzieś na uboczu, ponieważ opary wydobywające się ze słodowni i browaru mają niezbyt przyjemny zapach.

Podczas pożaru wieży kościelnej 24/25.03.1698 do zbierania wody wykorzystano małą kadź warzelnianą Fabiana Pobossen.

1772 wspomina się o publicznym browarze na północ od ratusza. Posiadał on 3 kadzie i został wynajęty 1780 przez producenta słodu. Na najwyższym piętrze znajdował się miejski areszt i więzienie. (Możliwe, że więzienie za ciężkie przestępstwa lub dla innych niż lidzbarskich mieszczan znajdowały się w kazamatach i piwnicach - np: w bramach miejskich).

Chociaż w jednym ze źródeł wspomina się, że goście naszego miasta w XVII. w. niezbyt cenili smak lidzbarkiego piwa, to sytuacja musiała się poprawić, bo Benno Wolff wspomina o eksporcie tego trunku do Warszawy! 

Ostatnim browarem w lidzbarku był browar św. Jeżego (St. Georg Brauhaus) w pobliżu szpitala (również św. Jeżego, obecnie Marii Curie-Skłodowskiej) przy torach kolejowych do Czerwonki.